Stopa madurska

Zauważyć ją można także w Afryce, pomiędzy Somalią, a Senegalem, Pakistanie, Australii, Meksyku i innych krajach Ameryki Środkowej. W Europie notowana jest bardzo rzadko, lecz zagrożeni są nią osoby pracujące na roli. Co ciekawe trzykrotnie częściej atakuje ona mężczyzn.

Stopa madurska rozprzestrzeniła się wraz z rozwojem kolonialnym świata. Wówczas kiedy Wielka Brytania przejęła kontrolę nad Indiami zaczęły się problemy. Jednak w kraju nad rzeką Ganges, czczoną przez Hindusów, już od wieków znano tą chorobę.

W sanskrycie używanym w Madrasie od wieków na jej określenie używano słowa Padavalnikam, co znaczy po prostu mrowisko. Odnosiło się to do wyglądu stopy w trakcie przebiegu tej choroby, która swoim kształtem przypominało ów kopiec utworzony przez mrówki, z licznymi ujściami tak zwanych korytarzy – przetok. Być może powodem było także zwielokrotnione uczucie mrowienia.

Jako pierwsi to niespotykane zjawisko opisali w świętych księgach jeszcze ludzie w starożytności. Wzmianki o stopie madurskiej znaleźć można było już w Atharwawedzie. Jest to fragment ksiąg uznawanych przez Hindusów za nadrzędne odnośnie religii, czyli Wedów. Później dopiero pod koniec XVII wieku niemiecki lekarz Engelbert Kaemfer przedstawił opis choroby. Pracował on przez krótki czas w Indiach i tam spotkał się z tym zakażeniem. Jako ciekawostkę można dodać, że doktor wykształcił się na terenach dzisiejszej Polski, w Gdańsku, Toruniu i Krakowie. Przez Niemca uzupełnił w 1842 roku John Gill.

Anglik nadał tej chorobie także teraźniejszą nazwę, stopa madurska. W 1913 roku Pinoy podzielił ową jednostkę chorobową na dwie części: eumycetoma i actinomycetoma. Chorobę wywołują różnego rodzaju organizmy, w sumie wyliczono ich aż 20 rodzajów i ponad 40 gatunków. Patogenami są promieniowce i grzyby prawdziwe. Do pierwszej grupy zaliczają się przede wszystkim Nocardia asteroides, Actinomadura madurae, Actinomadura pelletieri, Streptomyces somaliencis, Nocardia brasiliensis, Nocardia caviae. Wśród grzybów prawdziwych wyróżnimy Madurella mycetomatis, Madurella grisea, Pseudoallescheria boydii, Neotestudina rosati, Leptosphaeria senegaliencis.

Dokładnie określenie właściwego rodzaju organizmu, który zakaził ma ogromne znaczenie. Głównie ze względu na rozróżnienie różnorodności inwazyjności patogenu i zróżnicowaną odpowiedź na leczenie. Warto także wiedzieć, że rodzaj nie zawsze musi zależeć od miejsca, w którym zauważono chorobę. Często tak się dzieję, ale czasami może ona być rozprzestrzeniona za sprawą migracji ludności, która w dzisiejszych czasach jest czymś zupełnie naturalnym.

Dokładnie zapoznanie się z wszystkimi objawami, które zostano wymienione poniżej znacznie ułatwi leczenie. Wybór metody zależy oczywiście od rodzaju patogena, umiejscowienia zakażenia, a także rozległości i głębokości procesu chorobowego. Z reguły znacznie łatwiejsze jest także pozbycie się z organizmu Antinomycetoma, który powoduje mniejsze objawy.

Z kolei próba wyleczenie eumycetoma czasem może się okazać nieskuteczna. W bardzo zaawansowanych przypadkach jedynym sposobem pozbycia się tego zakażenia jest amputacja stopy. We wczesnych fazach zalecane są antybiotyki – antinomycetoma i leki przeciwgrzybiczne – eumycetoma. W przypadku naprawdę niewielkich zmian stosuje się leczenie miejscowe.

Stopa madurska to bardzo groźna choroba, która jest zakaźna. Występuje bardzo często w krajach egzotycznych. Jednak coraz większe migracje ludności na świecie powodują jej rozprzestrzenianie się. Jeszcze na początku wieku XIX występowała jedynie w Indiach. Natomiast obecnie spotkań ją można także w Afryce, Ameryce Środkowej i Australii.

Są to z reguły kraje rzadko odwiedzane przez turystów, lecz kiedy zdecydujemy się na podróż w nieznane warto zapoznać się dokładniej z wszystkimi zagrożeniami, które możemy tam spotkać. Niekiedy taki wyjazd może spowodować naprawdę groźne zakażenie i zostawić pamiątkę na całe życie. Dlatego warto być przygotowanym na każdą sytuację.

Autor:

Karol Frankowski

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy stopy madurskiej