Sporotrychoza

Sporotrychoza rozwija się w wyniku zarażenia grzybem Sporothrix schenckii. Grzyb ten jest dwufazowy kosmopolityczny i dojrzewa przede wszystkim na drewnie. Mikroorganizm ten żyje w glebie, drewnie i na roślinach. Choroba ta częściej dotyczy zwierząt niż ludzi. W większości przypadków chorują na nią konie, koty, rzadziej psy. Największą umieralność zauważono wśród kotów. Sporotrychoza to choroba przewlekła, postępująca bardzo powoli. Pierwsze objawy pojawiają się pomiędzy jednym tygodniem a dwunastoma tygodniami od zarażenia. Zwykle powodem choroby jest ukłucie się kolcem róży.

Najwięcej przypadków występuje także wśród osób uprawiających rośliny lub przy kontakcie z zainfekowanymi kotami. Sporotrychoza jest najczęściej spotykana w Afryce Południowej. To tam występuje głęboka grzybica związana z tą chorobą. W przeprowadzonych przez K. Ayersta i M. Röschera szczegółowych badań wyodrębniono cztery postacie kliniczne sporotrychozy: limfatyczną, skórną umiejscowioną, skórną rozsianą oraz narządową. Badania zostały oparte o wyniki mikologiczne i histopatologiczne. Przeprowadzono je wśród 65 chorych.  Dzięki tym pomiarom dokonano przeglądu obrazu klinicznego sporotrychozy.

Najczęściej wśród zarażonych występuje odmiana limfatyczna oraz skórna umiejscowiona. Limfatyczna polega na zarażeniu przez drogi chłonne i tam w większości przypadków się rozwija. 40% chorych miało postać skórną umiejscowioną, co wskazuje na duży odsetek. Bardzo rzadko wśród ludzi występuje odmiana rozsiana i to też właśnie wykazały badania. Kolejna postać choroby, narządowa, pojawia się sporadycznie. W tej odmianie oprócz skóry na zakażenie narażone są także narządy wewnętrzne.

Nieznaczący odsetek chorych wykazał upośledzenie odpowiedzi immunologicznej. Oznacza to, że w większości przypadków sporotrychoza występuje w postaci łagodnej i obejmuje samą skórę. Jednak zmiany skórne są wielopostaciowe – mogą przybierać różne formy. Zaobserwowano brak wpływu wieku, rasy czy płci na postać zakażenia. Sporotrychozę rozpoznaje się przede wszystkim przez izolowanie grzybów z materiałów tkankowych. Zwykle stosuje się wymaz lub biopsję guzka. Potwierdzenie diagnozy następuje przez wykonanie posiewu grzyba.

Sporotrychozę leczy się przez podawanie środków przeciwgrzybicznych, jodku sodu lub jodku potasu. Spośród leków stosuje się itrakonazol, amfoterycynę B oraz terbinafinę. Czasami zalecany jest zabieg chirurgiczny. W większości przypadków terbinafina i itrakonazol okazują się skuteczne w leczeniu tego schorzenia.

Autor:

Aleksandra Kozłowska

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy sporotrychozy