CMV

Częstość występowania zależy od poziomu rozwoju cywilizacji. Do zakażenia dochodzi przy obniżeniu odporności. Na początku wirus opanowuje leukocyty - białe ciałka krwi. CMV może też wnikać do narządów, gdzie utajony bytuje nawet kilka lat. Jedynym nosicielem tego wirusa są ludzie.

Zakażenia mogą być wrodzone i nabyte (pierwotne i wtórne).

Zakażenie pierwotne nie ma objawów prawie w 100% przypadków, lub ma łagodą postać podobną do mononukleozy: powiększone węzły chłonne, wątroba, śledziona, ból i zapalenie gardła. Zakażenia wtórne powoduje inny typ wirusa lub reaktywacja zakażenia wcześniej przebytego. Po raz przebytym zakażeniu wirus pozostaje w organizmie żywy, ale zwykle uśpiony, do końca życia. Nawroty choroby nie są częste, chyba że nastąpi osłabienie układu odpornościowego nosiciela pod wpływem leków lub choroby. Jednak dla ogromnej większości ludzi zakażenie CMV nie stanowi wielkiego problemu. Są jednak grupy ryzyka: płód, osoby pracujące z dziećmi, ludzie z upośledzoną lub obniżoną odpornością (zakażeni wirusem HIV i biorcy narządów).

Zakażenie płodu również wiąże się z chorobą matki lub reaktywacją wcześniejszego zakażenia. Grozi to poronieniem, przedwczesnym porodem, śmiercią płodu, urodzeniem obumarłego płodu lub wadami wrodzonymi u dziecka. W zależności od etapu ciąży, w którym wystąpiło zakażenie, choroba dziecka ma różne postaci: w początkowym okresie ciąży (I trymestr) - występują liczne wady wrodzone, szczególnie jeśli chodzi o
układ moczowy, przewod pokarmowy, układ krążenia i ośrodkowy układ nerwowego, a także wzrok.

Zakażenie w III trymestrze skutkuje wystąpieniem u dziecka zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenia mięśnia sercowego, zapalenia wątroby, zapalenia śródmiąższowego płuc, ciężkiej niedokrwistości hemolitycznej lub skazy małopłytkowej. Objawy te występują u naprawdę niewielu dzieci, zazwyczaj tuż po porodzie. Ale zakażenie może mieć też późne następstwa w postaci padaczki, dziecięcego porażenia mózgowego, niedorozwoju psychicznego i ruchowego, głuchoty, uszkodzeń wzroku i ślepoty.

Drogi przenoszenia wirusa:

• transfuzja krwi i substancji krwiopochodnych,
  
  
• przeszczepy narządów,
  
  
• bezpośredni kontakt: mocz, ślina, łzy, mleko (u karmiących matek)
  
  
• kontakty seksualne,
  
  
• matki - płód przez łożysko lub podczas porodu.
  
  

Leczenie: tylko i wyłącznie lekarz. Podawanie gancyklowiru pacjentom z obniżoną odpornością, u których choroba jest związana z narządem wzroku lub zagraża życiu. Leczenie nie jest ogólnie wymagane u ludzi z normalną odpornością.

Rozpoznanie: wykrycie drobnoustrojów w płynach ciała: mocz, ślina, krew, a także w tkankach chorych, oznaczenie przeciwciał przeciw wirusowi.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy CMV